M.C. Beaton „Agatha Raisin i miłość z piekła rodem”

Czasami tak bardzo skupiamy się na osiągnięciu celu, że zupełnie zapominamy o poświęceniu chwili uwagi na zastanowienie się nad tym, czego tak naprawdę pragniemy i potrzebujemy do szczęścia. Poślubienie ukochanego mężczyzny okazało się dla Agathy Raisin początkiem prawdziwych problemów i to podwójnych, bo małżeńskie kłopoty splotły się ze sprawą morderstwa pewnej kobiety. Kochanki męża Agathy. Czy porywcza Raisin skłonna byłaby do tak drastycznego kroku? Kto komu będzie groził pistoletem, a kto komu nożyczkami? I kto będzie szukał wyciszenia w... klasztorze (!)? Odpowiedzi na te pytania znajdziecie w „Agacie Raisin i miłości z piekła rodem”.
  

◊◊◊

  

1. Przód okładki zaprojektowanej
przez RJ PROJEKT
Roberta Jasińskiego.

W jakiś sposób książka ta wpisuje mi się w refleksje zainicjowane przez poprzednią przeczytaną powieść, czyli  „Wielkiego Gatsby'ego”. Nie, nie oszalałam, nie odważę się stwierdzić, że M.C. Beaton literacko dorasta do poziomu F. Scotta Fitzgeralda ;) To dwie książki z dwóch różnych światów, ale pojawiają się w nich podobne wątki: miłości i zdobywania ukochanej osoby, wierności i zdrady. Możemy też obserwować do czego zdolni są ludzie, aby osiągnąć zamierzony cel. Poza tym, w obydwu tych książkach postacie miotają się próbując dosięgnąć prawdziwej miłości i nie widzą, że tylko gonią za pewnym złudnym wyobrażeniem tego uczucia. „Agatha Raisin i miłość z piekła rodem” rozpoczyna się od opisu kryzysu w małżeństwie Agathy i Jamesa Laceya, który pojawia się tuż po powrocie z podróży poślubnej. Znając poprzednie dziesięć tomów, mogę stwierdzić, że mnie to nie dziwi (choć przy pierwszym czytaniu, 18 grudnia 2012 roku, jednak zaskoczona byłam takim rozwojem tej relacji, więc to taka nie do końca oczywista oczywistość). Muszę przyznać, że wątek uczuciowy jest nawet ciekawie poprowadzony, choć drażniło mnie sprowadzenie związku i zdrady do takich banalnych tłumaczeń typu: zdradziłem, bo „(...) podejrzewałem cię o romans. Poza tym przerażała mnie perspektywa śmierci, świadomość, że choroba zżera mój mózg.” (s. 267). E tam, dorabianie ideologii do czegoś, co jest zwykłym tchórzostwem, które na dodatek nie budzi mojej empatii. Przyczyny małżeńskich problemów niby są sensownie wytłumaczone (obydwoje naiwnie wierzyli, że druga osoba zmieni się według ich woli po ślubie), ale zabrakło mi podstawowego stwierdzenia, że Agatha i James błąd popełnili przed ślubem, kiedy nie skonfrontowali ze sobą swoich wyobrażeń o wspólnym życiu. Para emerytów zachowująca się jak para podlotków to za dużo jak na moją cierpliwość, zwłaszcza że jest ona nadwyrężona męczącymi mnie ostatnio upałami :/
  

2. Przykładowa strona „Agathy
Raisin i miłości z piekła rodem”.

Wątek kryminalny też ma ciekawe momenty. Główna bohaterka wyjątkowo naturalnie wplątuje się w całą sprawę - chęć wykrycia mordercy kochanki męża wiążę się z tym, że ów niewierny znika w tajemniczych okolicznościach i Raisin chce go odnaleźć, aby mu wygarnąć co o nim myśli ;) Biednej „Rodzynce” na odsiecz przybywa znudzony Charles Fraith i razem zgłębiają przeszłość ofiary, Melissy Sheppard, w celu wytypowania sprawcy. Było to całkiem fajne, bo rozmowy z kolejnymi, byłymi mężami Melissy, czy innymi ludźmi, którzy ją znali, odkrywają inne oblicze pozornie perfekcyjnej i pełnej ciepła pani domu. Gdzieś tam po drodze pojawia się m.in. motyw fanatyka porcelanowych lalek, a pewnym momencie podejrzane są aż trzy osoby (wszystkie z wiarygodnym motywem), więc książkę czytało mi się bez większych zgrzytów, chociaż jednocześnie - bez zachwytów. Na to ostatnie wpłynął sposób stworzenia przez autorkę postaci mordercy: rozczarowuje jego niekonsekwencja, bo z jednej strony jest on na tyle sprytny, aby wziąć odkurzacz i zatrzeć po sobie ślady na miejscu zbrodni, a z drugiej razi amatorszczyzną kiedy nie odbezpiecza pistoletu podczas celowania do potencjalnej ofiary. Tłumaczenie pewnych zachowań (i częściowo tej niekonsekwencji) zaburzeniami psychicznymi też nie rozwiązuje sprawy, bo to takie pójście na łatwiznę w konstruowaniu fabuły (o powielaniu stereotypu osoby chorej psychicznie nie wspominając). Mam wrażenie, że M.C. Beaton zbyt często brak logiki swoich opowieści zrzuca na karb zaburzeń psychicznych postaci morderców, czy ofiar. Tak jakby ludzie zdrowi nie popełniali zbrodni (w afekcie/z premedytacji/dla pieniędzy/z zazdrości... i pewnie jeszcze parę motywów by się znalazło).
  

3. Tył okładki zaprojektowanej
przez RJ PROJEKT
Roberta Jasińskiego.

Z drobiazgów, to zwróciłam uwagę np. na fragment poświęcony nazwisku Agathy: „Występowanie pod niezmienionym nazwiskiem [po ślubie z Jamesem] dawało jej złudzenie, że obroniła ostatni bastion niezależności. Nie zdawała sobie sprawy, że używanie nazwiska zmarłego męża [Jimmy'ego Raisina], którym gardziła z całego serca, nie czyni z niej bynajmniej kobiety wyzwolonej.” (s. 9) - „logika” Agathy w pełnej krasie ;) Poza tym, dowiadujemy się w końcu, dlaczego Raisin nie lubi, jak Charles mówi do nie „Aggie”: „Nie cierpię tego zdrobnienia. Za każdym razem, kiedy je słyszę, wyobrażam sobie siebie stojącą w drzwiach szeregowego domku na osiedlu górniczym w jakimś mieście na północy z lokówkami na głowie, w szlafroku, bamboszach i papierosem w ustach.” (s. 134). A Wy macie jakieś nielubiane zdrobnienia swoich imion? Chętnie je poznam - obiecuję nie wykorzystywać ich przeciwko Wam ;) Pod koniec „Agathy Raisin i miłości z piekła rodem”, Bill pyta Agathę, czy nie myślała o założeniu agencji detektywistycznej. Zdradzę, że to nastąpi, ale jeszcze trzeba troszeczkę poczekać...
  
Ten tom miał być początkowo ostatnim wydanym przez Edipresse Polska SA, ale (co głosi hasło nadrukowane na okładce - patrz zdjęcie nr 1.) wydawnictwo zdecydowało się serię kontynuować - do 23 tomu (potem jeszcze ukazała się najnowsza, 24 książka). Po pierwszym przeczytaniu „Agathy Raisin i miłości z piekła rodem” podjęłam decyzję o dalszym śledzeniu przygód „Rodzynki”, a słowa zapisane w czytelniczym pamiętniku 18 grudnia 2012 roku tłumaczą dobitnie moje motywacje: „Czy chcę przeczytać kolejne tomy? Pomimo, że powieści są często średnie, ewentualnie dobre i pomimo wszystkich moich zastrzeżeń do nich - tak, głównie dlatego, ze nie mam i nie znam nic w podobnym stylu, a czuję, że mam w sobie zapotrzebowanie na tego typu lekturę. Coś z naszych czasów, z wątkiem kryminalnym, miłosnym, nieco zabawne, nieco wzruszające, może i proste, ale sprawiające przyjemność, nie przytłaczające, ale pomagające miło spędzić czas, pogodne.”. Główna bohaterka powróci (w „Agacie Raisin i zemście topielicy”), ale chwilowo nie potrafię powiedzieć dokładnie kiedy, bo mam ochotę zrobić sobie małą przerwę w śledzeniu jej perypetii. W ogóle mam ostatnio kryzys czytelniczy, zwany przeze mnie „fazą pinball”, czyli odbijam się od półek z książkami jak kulka w grach typu pinball, coś bym poczytała, ale na nic nie mam ochoty... Może nowe nabytki mnie natchną? O nich słów kilka już wkrótce :)
  

  

autor: M.C. Beaton

tytuł: Agatha Raisin i miłość z piekła rodem

tytuł oryginalny: Agatha Raisin and the Love From The Hell

tłumaczenie: Monika Łesyszak

seria: Seria kryminałów (tom 11)

wydawca: Wydawnictwo Edipresse Polska SA

projekt okładki: RJ PROJEKT Robert Jasiński

oprawa: miękka

wymiary: 17,8 × 11 × 1,9 cm

liczba stron: 272

waga: 198 g

cena: 13,99 zł

moja ocena treści: 3/5

moja ocena wydania: 3/5
  

PS Na koniec spróbujcie odgadnąć, kogo zobaczyła Raisin po upadku z muru okalającego klasztor:

„Usiłował odtworzyć w pamięci obraz Agathy, ale nie pamiętał zbyt dobrze, jak wygląda.

Nagle coś łupnęło od strony grządki pomarańczowego tymianku za kamienną ławką, na której siedział. Skoczył ze strachu na równe nogi i obejrzał się za siebie.

Agatha Raisin leżała wśród połamanych roślin. Zaczerwieniona i spocona wstała.

Popatrzyła na postać w habicie i spytała słabym głosem: (...)?” (s. 253-254).