M.C. Beaton „Agatha Raisin i tajemnice salonu fryzjerskiego”

Ósmy tom „kryminalnych” przygód Agathy Raisin jest jak fryzura, którą zrobiła mi fryzjerka na Studniówkę: okropna. No dobra, trochę koloryzuję dla dodania tekstowi dramaturgii, bo wcale nie było tak źle: fryzjerkę udało się obezwładnić i unieszkodliwić zanim na dobre zabetonowała na mojej głowie twór à la ul, a książka ma tę zaletę, że jest krótka. I w sumie „nieszkodliwa”, bo zaledwie lekko drażniąca. Ot, taki mały, irytujący kłaczek :)

 
  

◊◊◊

1. Przód okładki zaprojektowanej przez
RJ PROJEKT Roberta Jasińskiego.

Kłaczek? Jaki kłaczek?! Toż to diament! Nieoszlifowany. Nawet nie wydobyty na powierzchnię. Dodatkowo autorka postarała się, żeby nikt nie dostrzegł jego blasku, nie domyślił się, że ten niepozorny kamyk mógłby stać się migotliwym przedmiotem pożądania dla wielu osób (choć nie wszystkich - akurat dla mnie diamenty to tylko kawałki węgla ;)). Bardzo rzadko oceniam treść książki na 1/5, ponieważ dzięki posiadanemu, czytelniczemu doświadczeniu zwyczajnie wiem, jak unikać lektur, które mogłabym nisko ocenić. Co prawda, przy późniejszym opisywaniu w pamiętniku złych książek bywam często bardziej kreatywna, niż w przypadku tych bardzo dobrych pozycji, ale nie jestem aż taką masochistką, żeby celowo serwować sobie takie „uczty”. Także bardzo rzadko, książka, którą na 1/5 ocenię, nie budzi moich negatywnych emocji (złości i agresji). „Agatha Raisin i tajemnice salonu fryzjerskiego” jest właśnie taką bardzo rzadką powieścią: jej treść oceniłam na 1/5 i sama książka nie budzi we mnie złości. Jednak polecić ją mogę jedynie zagorzałym fanom głównej bohaterki i osobom, które - jak ja - czują irracjonalną sympatię do tych „słodziutkich, głupiutkich książeczek” z drogą Raisin w roli głównej ;)

Praktycznie wszystkie elementy fabuły i narracji są słabe, a całość przypomina mi raczej jakiś pomysł na książkę zanotowany gdzieś w brudnopisie, niż ukończoną pracę. Tom ten ginie trochę w ciągu całej serii, głównie dlatego, że przypomina słabszy rozdział większej opowieści. Kiedy jednak wyjmiemy książkę z szeregu, uwidacznia się to, jak wtórna jest względem tego, co zaproponowała autorka w poprzednich częściach przygód Agathy. Hm, zresztą i moja opinia jest wtórna, względem tego, co zanotowałam sobie w czytelniczym pamiętniku po pierwszym przeczytaniu „Agathy Raisin i tajemnic salonu fryzjerskiego”, więc po prostu przytoczę tamte słowa:

  

Jak widać, ocena była nieco wyższa (dwie gwiazdki/pięć), ale to dlatego, że czytałam książkę po raz pierwszy i jej treść była jeszcze dla mnie nieznana. Swoją drogą, dlatego lubię pisać o książkach, po które sięgam ponownie: czuję, że trzeźwiej na nie patrzę, bo ekscytacja nowością minęła i łatwiej mi skupić się na dostrzeganiu i opisywaniu szczegółów. Opinia widoczna na powyższym zdjęciu trochę emocjonalna jest (nieco zbyt „wyzłośliwiająca się”, co uważam za kiepską odmianę emocjonalnego pisania opinii), ale jedyne co mogę powiedzieć na „swoją obronę” to, że to było „dawno” (listopad 2012 roku - prehistoria ;)), a ja byłam młoda i głupia ;P

2. Przykładowa strona „Agathy Raisin
i tajemnicy salonu fryzjerskiego”.

Język i sposób narracji w książkach z tej serii nigdy nie były wyrafinowane, ale przy tym tomie zwróciłam na nie baczniej uwagę, bo poprzednio smakowałam pyszne danie Poe-Leśmian ze szczyptą Wyrzykowskiego, co rozbudziło mój apetyt na piękne słowa. Przy „Agacie Raisin i tajemnicach salonu fryzjerskiego” czułam się jakbym żuła zimnego, odleżałego hamburgera. Ach te metafory, będące poza moimi zdolnościami pojmowania: „Przypominało to raczej wycie z bólu podczas liposukcji niż śpiew, ale podobno liczą się dobre chęci.” (s. 65-66), czy „Siedział z blondynką o twarzy bogatej małpy z Chelsea.” (s. 182). Niby domyślam się, co autorka miała na myśli, ale jeżeli założyła ona, że takie porównania będą jasne i zrozumiałe dla jej czytelników, to - no właściwie, to czuję się wykluczona z ich „tajemnego kręgu”. Muzyka przestała grać, a dla mnie zabrakło krzesełka. Chyba powinno mi być smutno?

3. Tył okładki zaprojektowanej przez
RJ PROJEKT Roberta Jasińskiego.

Nie żartowałam pisząc, że ta książka przypomina mi nieoszlifowany diament! Naprawdę uważam, że temat salonu fryzjerskiego mógłby być bardzo wdzięczny - dla autora, który zdobyłby trochę informacji o fryzjerstwie, przypatrzyłby się rywalizacji w tym zawodzie, w dowcipny sposób wplątał w fabułę jakiegoś psiego fryzjera („Czarodzieja Pudli”) ;) M.C. Beaton ogranicza się do zrobienia z fryzjera Johna Shawparta kolejnego uwodziciela - naciągacza (dużo lepiej w tej roli wypada weterynarz w „Agacie Raisin i wrednym weterynarzu”), który na dodatek zostaje „po prostu” otruty. Nie wiem, czy gdyby znaleziono go zamordowanego przy użyciu nożyczek, nie marudziłabym, że to banalne rozwiązanie i takie oczywiste (fryzjer - nożyczki), ale przynajmniej byłby pociągnięty ten fryzjerski klimat. Ponadto, temat przewodni można by wzbogacić (choć to już wyższa szkoła pisarskiej jazdy) o żartobliwe potraktowanie stereotypu, że kobiety rozwiązują egzystencjonalne problemy przy pomocy zmiany fryzury. O, albo jeszcze to: cała prawda o życzliwych i słuchających fryzjerach-psychologach! Dla mnie to ich słuchanie klientek to mit - jak w przypadku barmanów i prostytutek, więc byłoby zabawnie poczytać o tym, jak „fryzjerska terapia” wygląda z perspektywy dwóch stron: płacącej i opłacanej ;) Temat ten ma też potencjał, jeśli chodzi o poważniejsze refleksje, bowiem, czy kobiety, które uważają, że zadbały o siebie (w sferze psychiczno-emocjonalnej), że naprawiły swoje życie, wyżalając się przypadkowej osobie, nie idą na łatwiznę, nie naklejają różowego plasterka na nieoczyszczoną ranę? Zamiast naprawdę przepracować problem (samej, lub też z psychologiem) idą „się wygadać” do salonu fryzjerskiego, a potem - z nową fryzurą - popełniają te same błędy. Ale czy tak naprawdę można dokonać trwałych zmian na lepsze, skupiając się na wyglądzie człowieka?

Wydanie książki oceniłam na 3/5. Muszę przyznać, że okładka ma w sobie coś intrygującego - grafika (patrz zdjęcie nr 1.), w porównaniu z innymi tomami serii, jest nieco bardziej symboliczna - w metaforyczny sposób (a nie dosłowny typu: książka o ślubie = bukiet ślubny na okładce, o turystach = postać na leżaku, o źródle = Moby Dick ;)). Tutaj, podpięte wsuwkami włosy przypominają ciężkie kotary skrywające tytułowe (przynajmniej w polskim tłumaczeniu) tajemnice. Może szkoda, że kształt, który tworzy się między tymi włosami nie przypomina bardziej trumny - w końcu to niby ma być kryminał? Fioletowe tło okładki (zdjęcia 1. i 3.) ma delikatny wzór w stylu glamour, co jest miłym detalem, bo kojarzy się ze stylistyką często (tak mi się wydaje) wybieraną dla wnętrz salonów fryzjersko-kosmetycznych. Gdyby oprawa książki była nieco bardziej wyrazista na pierwszy rzut oka, to pomysłowość projektanta (RJ PROJEKT Robert Jasiński) podbiłaby ocenę do 4/5.

  

autor: M.C. Beaton

tytuł: Agatha Raisin i tajemnice salonu fryzjerskiego

tytuł oryginalny: Agatha Raisin and The Wizard of Evesham
tłumaczenie: Monika Łesyszak

seria: Seria kryminałów (tom 8)

wydawca: Wydawnictwo Edipresse Polska SA

projekt okładki: RJ PROJEKT Robert Jasiński

oprawa: miękka

wymiary: 17,8 × 11 × 1,7 cm

liczba stron: 240

waga: 177 g

cena: 13,99 zł

moja ocena treści: 1/5

moja ocena wydania: 3/5

PS Jedna z osób, którą „przesłuchuje” Agatha, przypomina Raisin postać z powieści Barbary Cartland. Cieszę się, że tłumaczka Monika Łesyszak zrobiła przypis do tego nazwiska: „Mary Barbara Hamilton Cartland (1901 - 2000). Brytyjska powieściopisarka, znana z pisania licznych romansów i powieści miłosnych. Napisała 723 [!] książki.” (s. 166). Ta liczba robi wrażenie - niezależnie od jakości książek. Ciekawe, czy są osoby, które przeczytały je wszystkie? Z perspektywy fana jest to cudowna sytuacja - wyobrażacie sobie mieć tyle książek ulubionego pisarza wciąż nieznanych i czekających na Was? Ja zawsze ubolewam nad tym że np. Jane Austen nie ma bogatszego dorobku literackiego...